Het jaar dat we nooit mogen vergeten

Waarom 2020 slecht was is duidelijk. We werden geconfronteerd met een uitdaging van een onbekende omvang en impact. Drie maartse dagen volstonden om ons ziekenhuis te transformeren in een afgesloten vesting waar bijna uitsluitend COVID19-patiënten mochten worden verzorgd.

Onze artsen, verpleegkundigen en paramedici werden onvoorstelbaar zwaar op de proef gesteld. In tergend moeilijke omstandigheden moesten ze elke dag ongeruste patiënten helpen, maar ook omgaan met oproepen van bezorgde familieleden die niet op bezoek mochten komen. De onduidelijkheid was groot, want het virus was onbekend. Elke dag veranderden de richtlijnen.

Ook het besef dat uitgestelde zorg leidt tot uitgesteld leed verhoogde de mentale druk. De schreeuwerige titels in sensatiebeluste media maakten het nog moeilijker.

Maar 2020 bracht ons ook mooie momenten. De interne solidariteit en samenhorigheid waren hartverwarmend en motiverend. Dagelijks applaus, berichten en cadeautjes uit de gemeenschap vormden brandstof voor onze harten en hoofden.

Elke dag maakten onze medewerkers het vertrouwen dat we hen schonken meer dan waard. Elke dag werden we nog trotser op onze collega’s, op hun professionalisme, op hun kennis en kunde, op hun patiëntgerichtheid.

We beleefden een hels jaar, maar we waren overtuigd van het belang van onze taak. Dat was niet alleen bij az Vesalius zo, ook alle andere ziekenhuizen in ons land bewezen welke robuuste en flexibele organisaties ze zijn.

2020 de slechtste der tijden? Ja, als we er niets uit leren. Maar als we dankzij deze crisis opnieuw beseffen dat gezondheid investeringen vergt, dan kunnen we van 2020 misschien de start van de beste der tijden maken. Dat zou pas een duurzame erkenning voor elk van onze medewerkers zijn!